Różowe wino

Większość z czytelników tego tekstu widziała zapewne w sklepie czy na rynku różowe winogrona. Różowe wino, jakkolwiek nie tak popularne jak białe i czerwone też nie jest ewenementem w naszych sklepach monopolowych. Zapewne są więc tacy, którzy podchodzą do zagadnienia w ten sposób: skoro białe wino powstaje z białych winogron (w większości przypadków) a czerwone (chciałby się powiedzieć z czerwonych) z czarnych winogron, które tak naprawdę mają barwę fioletową, to różowe wino powstaje z różowych winogron. Nic bardziej błędnego. Równie błędną tezą jest to, że różowe wino powstaje ze zmieszania wina czerwonego z winem białym. Wino różowe powstaje z czarnych winogron, tak jak czerwone wino, jednak metoda jego powstawania jest inna, niż w przypadku czerwonego wina.

Klasyczne wino w kolorze czerwonym powstaje poprzez macerację skórek winogron, a następnie fermentowanie moszczu winnego w obecności tych skórek przez okres od tygodnia do trzech tygodni. Czasami zdarza się, że po zakończeniu fermentacji skórki pozostają dalej w winie, aby nabierało ono charakterystycznego koloru i smaku. W winie różowym proces maceracji skórek przerywany jest po kilku godzinach. W skrajnych przypadkach trwa to do dwóch dni. Następnie wino odcedza się i odciska w sposób podobny do stosowanego przy produkcji białego wina. Czas fermentacji różowego wina ze skórkami zależny jest od rodzaju winogron (na przykład w przypadku szczepów Pinot Noir czy Gamay można sobie pozwolić na dłuższą macerację, gdyż winogrona te mają jaśniejsze i mniej obfite w pigmenty skórki) oraz efektu, który zamierza osiągnąć enolog prowadzący daną winnicę. W skrajnych przypadkach możliwe jest rozdzielenie fermentacji w taki sposób, aby część różowego wina macerowała krócej a część dłużej, aby następnie kupażować obie części wytwarzane w różny sposób.

Wino różowe było znane już bardzo dawno temu, jednak swój rozkwit przeżyło w USA, w Kaliforni wraz z pojawieniem się tak zwanego Białego Zinfandela. Amerykańska kultura kulinarna i wychowanie ludzi na Coca-Coli doprowadziło do tego, że klasyczne wina wytrawne były dla amerykanów zbyt mało słodkie i trudne do spożycia. Wina różowe dzięki połączeniu cech win białych i czerwonych stają się bardziej różnorodne i łatwiejsze dla początkujących. Ponadto wino różowe sprawia wrażenie najbardziej słodkiego przy takiej samej zawartości cukru jak inne wina. Dodatkowo, zwłaszcza w USA często stosuje się wcześniejsze przerwanie fermentacji wina różowego w celu otrzymania nieznacznie słodszego wina o mniejszej zawartości alkoholu. Te zabiegi powodują, że wino różowe jest bardzo pozytywnie przyjmowane przez osoby rozpoczynające przygodę z winem. Oczywiście nie należy deprecjonować wina o tym kolorze, gdyż na świecie powstaje wiele ciekawych win różowych, choć rzeczywiście w porównaniu z klasycznymi kolorami ich produkcja jest stosunkowo najmniejsza. Jednym z ważnych powodów małej produkcji wina różowego jest to, że wino to najrzadziej i najgorzej nadaje się do długotrwałego przechowywania. Przyjmuje się, że poza szczególnymi wyjątkami wino różowe powinno być wypite w ciągu dwóch lat od daty fermentacji.

Wina różowe określa się najczęściej trzema słowami. W europie najpopularniejsze jest słowo Rose, którego nie należy mylić z włoskim Rosso, używanym do określenia win czerwonych. W USA najczęściej stosuje się dodatek White do nazwy szczepu, co do którego nie można się pomylić, że jest czarnym szczepem (mowa przede wszystkim o szczepie Zinfandel). Ponadto był okres, że bardzo intensywnie stosowano do win różowych określenia Blush, zwłaszcza w europie południowej i w USA, aby zastąpić nim słowo Rose i udawać, że to coś innego niż to samo wino różowe. Obecnie to określenie jest najpopularniejsze w Kanadzie. Częściowo powodem wycofywania się z tego określenia może być to, że bardziej popularne staje się podobne słowo Bush będące synonimem intensywnych win powstających z rozkrzewionych winogron (najbliższe byłoby chyba przetłumaczenie tego jako Dzikie Wino). Słowo użyte do określenia tego, że wino jest różowe nie ma według mnie wpływu na charakter tego wina i zależy wyłącznie od podejścia właściciela winnicy do nazewnictwa swojego wina.

Jeśli chodzi o kojarzenie potraw z różowym winem, to jak w każdym przypadku uważam, że ogólne reguły są na tyle ogólne, że niewiele nam pomogą. Klasycy sugerują, że różowe wina doskonale pasują do przystawek zaprawianych sosem vinaigrette, włoskiej kuchni czyli pizzy, pasty, spaghetti czy innymi makaronami z sosami pomidorowymi, owocami morza oraz potrawami z kurczaka i indyka. W praktyce w zależności od charakteru potrawy i wina można spróbować podać je nawet do tłustych potraw (wina o wysokiej kwasowości) czy pasztetu z wątróbek z rodzynkami i miodem (wina słodkie). Oczywiście różowe wino jest doskonałe do samodzielnego wypicia w gorące dni.

Poniżej kilka butelek różowego wina, ocenionego w portalu Moje Wino: